Waarover gaat Colombe?

Na het lezen van De overgave van Arthur Japin kreeg ik zin om iets over vergiffenis te schrijven. Het is een thema dat mij nauw aan het hart ligt, maar meer nog is het een bijzonder interessant gegeven. Kunnen vergeven is een kunst, het vergt moed en wijsheid. Als iemand erin slaagt om vergiffenis te schenken, worden alle partijen daar beter van. Maar het is misschien wel een van de moeilijkste dingen die van een mens gevraagd kunnen worden.

Het liefdevolle vergeven in Colombe is niet te vergelijken met de oneindig grote vergiffenis die in De overgave geschonken wordt, maar toch ben ik blij dat ik thema heb kunnen aanraken.

Het verhaal van Colombe gaat ook over weggaan, vluchten, migreren. Het begint met Michel die zijn gewelddadige broers ontvlucht en een nieuw leven begint als herder. Zowel de ouders van Colombe als de ouders van Amparo zijn inwijkelingen in het dorp in de vallei. Camille en Baptiste zijn tegen de zin van Camilles ouders getrouwd en hebben zich in het dorp gevestigd. Zij als naaister, hij als seizoenarbeider. De ouders van Amparo, Arturo en Maria Luisa zijn in Spanje geboren, maar begonnen na hun huwelijk een bakkerij over de grens. Hun zonen gaan op hun beurt het geluk zoeken, zij maken de omgekeerde beweging en trekken naar Spanje. Door te trouwen met Michel verlaat Colombe het dorp waar ze opgroeide en waar haar vriendschap met Amparo begrensd is. Er is immers geen ruimte voor de romantiek waaraan zij als jonge vrouw behoefte heeft. Ook Amparo verlaat het dorp en begint ergens anders een nieuw leven.

En het gaat ook over thuiskomen, en vooral, over liefde. Over de vele vormen van liefde. De bezorgdheid van een boer voor een jonge arbeider, de liefde in de twee jonge gezinnen die in de vorm van eten op tafel komt, de vriendschap die meer dan vriendschap wil zijn, de kneedbare liefde in een huwelijk, de sympathie van een kloosterling voor een dorpsvrouw, de saamhorigheid tussen vennoten, en over een zeldzaam sterke liefde die de tijd en grote veranderingen doorstaat.